Σήμερα θα ήταν γιορτινή ημέρα για την οικογένεια Φιλιπποπούλου, διότι τα διδυμάκια Σοφία και της Βασιλική θα είχαν τα γενέθλιά τους!Θα γινόντουσαν 16 χρονών, θα έβγαιναν βόλτα με τους φίλους τους, θα διάβαζαν τα μαθήματά τους, θα έκαναν όνειρα, θα αγκάλιαζαν τους γονείς και τους παππούδες τους! Όλα αυτά είναι ένα όνειρο…Ωστόσο καταδικάστηκαν σε έναν φρικτό θάνατο στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι…
Σήμερα θα ήταν γιορτινή ημέρα για την οικογένεια Φιλιπποπούλου, διότι τα διδυμάκια Σοφία και της Βασιλική θα είχαν τα γενέθλιά τους!
Θα γινόντουσαν 16 χρονών, θα έβγαιναν βόλτα με τους φίλους τους, θα διάβαζαν τα μαθήματά τους, θα έκαναν όνειρα, θα αγκάλιαζαν τους γονείς και τους παππούδες τους! Όλα αυτά είναι ένα όνειρο…
Η σπαρακτική ανάρτηση του πατέρα
Ωστόσο καταδικάστηκαν σε έναν φρικτό θάνατο στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι πριν 7 χρόνια. Θα μείνουν για πάντα στην ηλικία των 9 ετών. Για πάντα θα είναι τα κοριτσάκια που προστάτεψαν οι παππούδες τους, δημιουργώντας μία αγκαλιά. Βρέθηκαν και οι 4 μαζί στο οικόπεδο του Φράγκου όπου μαρτύρησαν 26 άτομα.
Σε σημερινή του ανάρτηση ο πατέρας των δύο αδικοχαμένων κοριτσιών αναφέρει:
ΣΑΝ ΣΉΜΕΡΑ ΘΑ ΓΙΝΌΝΤΟΥΣΑΝ 16 ΑΚΌΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΘΑΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΆ ΔΙΚΑΙΟΎΝΤΑΙ ΔΩΡΑ ΚΑΤΑΡΑΜΈΝΟΙ ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΟΣΟΙ ΟΔΗΓΗΣΑΤΕ ΣΤΟ ΠΎΡΙΝΟ ΘΆΝΑΤΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ ΜΟΥ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ
Διαβάστε επίσης
Η συγκλονιστική κατάθεση των γονιών των κοριτσιών
«Μάτια δεν υπήρχαν, τα χεράκια τους είχαν σουρώσει. Στο γραφείο τελετών είπα να μην κάνουν τα φέρετρα μικρά κουτάκια. Ζήτησα να τα σφραγίσουν. Το θέαμα ήταν φριχτό και δεν ήθελα να ανοίξει η σύζυγός μου τα φέρετρα, δεν θα μπορούσα να τη συγκρατήσω. Ως τελευταία επιθυμία ζήτησα τα φέρετρα να μην τα κουβαλήσει κανείς, αλλά εγώ. Κάτι να θυμάμαι ως τελευταίο αντίο», κατέθεσε, φανερά φορτισμένος, ο Γιάννης Φιλιππόπουλος και συνέχισε:
«Η ζωή μας από τότε έγινε πολύ δύσκολη, πολύ πονεμένη. Την πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου, που γύριζα σπίτι και άνοιγαν τα χεράκια τους και φώναζαν “μπαμπά”, δεν θα την ξαναζήσω. Αυτή τη στιγμή δυστυχώς μου τη στέρησαν. Είμαστε μισοί ζωντανοί και μισοί πεθαμένοι… Ο βράχος είναι η σύζυγός μου, χάρη σε αυτήν ζω…».
Την ημέρα της πυρκαγιάς εκείνος εργαζόταν. Τα δύο κοριτσάκια ήταν με τους γονείς του και κατευθύνονταν στη Νέα Μάκρη. Όπως κατέθεσε η σύζυγός του Γεωργία Ξυραφάκη, η κουνιάδα της γύρω στις 18:40 είχε μιλήσει με τη γιαγιά των κοριτσιών και της είχε πει ότι ήταν καθ’ οδόν και ότι έβλεπαν καπνούς. Αυτή ήταν και η τελευταία επικοινωνία, έκτοτε τα κινητά τους τηλέφωνα έπαψαν να έχουν σήμα.
Οι γονείς των κοριτσιών άρχισαν να ανησυχούν και ξεκίνησαν να αναζητούν την τύχη των δικών τους ανθρώπων. «Μου είπε η αδελφή μου ότι επικοινώνησε με μητέρα μου και την άκουγε πολύ αγχωμένη, της είπε ότι έχουν μπλέξει με φωτιές. Ενημερώσαμε τη γυναίκα μου. Κάποια στιγμή μετά από πολλή ώρα είχαμε απελπιστεί. Παίρνω μηχανάκι, περνάω και από το λιμάνι Ραφήνας και προχωράω, έχω φτάσει και Κόκκινο Λιμανάκι.
Έκαναν προσπάθειες να με σταματήσουν, αλλά μόνο αν με πυροβολούσαν θα με σταματούσαν. Ήταν παντού φωτιά, απελπίστηκα, γύρισα μήπως βρω κάποιον να ρωτήσω. Δεν υπήρχε Πυροσβεστική, Αστυνομία. Δεν έβρισκα κανέναν. Εκεί στον δρόμο υπήρχε ένα βενζινάδικο στη Ραφήνα και τους λέω “τι κάνετε εδώ; Φύγετε είναι επικίνδυνο“. Εγώ που είμαι ένας απλός πολίτης τούς έδιωξα. Κατέβηκα στο λιμάνι της Ραφήνας, τους έψαχνα, τίποτα. Γυρνάω πίσω, πάμε στα νοσοκομεία, παντού αρνητική απάντηση. Πήραμε Αστυνομία, Πυροσβεστική. Μας έλεγαν όλη νύχτα “είστε η πρώτη μας προτεραιότητα”».
Δείτε και αυτά