Ο Ανδρέας Γεωργίου έχει μιλήσει ανοιχτά για την πιο τραγική εμπειρία της ζωής του: την απώλεια της μητέρας του από AIDS, όταν εκείνος ήταν μόλις 12 χρονών. Μοιράστηκε την ιστορία του με συγκλονιστική ειλικρίνεια, αποκαλύπτοντας πώς ο πατέρας του μετέδωσε τον ιό στην οικογένεια και πώς αυτό σημάδεψε ανεξίτηλα τη ζωή τους.«Τη μητέρα μου την έχασα στα 12 από AIDS και ο πατέρας μου πέθανε πριν από έξι…
Ο Ανδρέας Γεωργίου έχει μιλήσει ανοιχτά για την πιο τραγική εμπειρία της ζωής του: την απώλεια της μητέρας του από AIDS, όταν εκείνος ήταν μόλις 12 χρονών. Μοιράστηκε την ιστορία του με συγκλονιστική ειλικρίνεια, αποκαλύπτοντας πώς ο πατέρας του μετέδωσε τον ιό στην οικογένεια και πώς αυτό σημάδεψε ανεξίτηλα τη ζωή τους.
Ο πατέρας, η απώλεια και μια οικογένεια που διαλύεται
«Τη μητέρα μου την έχασα στα 12 από AIDS και ο πατέρας μου πέθανε πριν από έξι χρόνια», λέει ο Ανδρέας. Η χρονιά ήταν το 1994, σε μια κοινωνία που, όπως εξηγεί, ήταν πολύ κλειστή και προκατειλημμένη. Η μητέρα του ήταν φορέας σε μια εποχή που δεν υπήρχε σωστή ενημέρωση και προστασία. Ζούσαν σε μια τουριστική περιοχή της Κύπρου, και ο πατέρας του –ένας ιδιαίτερα εμφανίσιμος άντρας, όπως λέει– ήταν συχνά απών λόγω δουλειάς. Ήταν ψαράς, αλλά κατά περιόδους διατηρούσαν και εστιατόριο.
«Είχα έναν πατέρα καλλονό, που περπατούσε στον δρόμο και έπεφτε ο γυναικείος πληθυσμός», θυμάται. Η αποκάλυψη όμως ότι ο πατέρας του μετέδωσε τον ιό στη μητέρα του, έπεσε σαν «βόμβα» μέσα στο σπίτι. «Όταν ανακάλυψε ότι έφερε τον ιό στο σπίτι και κόλλησε τη μητέρα μου, ήταν σαν να έπεσε μια βόμβα στο σπίτι μας».
Η ωριμότητα ενός παιδιού
Ο μικρός Ανδρέας ένιωθε πάντα μεγαλύτερος από την ηλικία του. «Πάντα καταλάβαινα τι έλεγαν οι μεγάλοι, ότι θα μείνουμε ορφανά, ότι θα καταστραφούμε, και αυτό με πείσμωνε». Ο ίδιος και τα τρία αδέλφια του ήταν ενωμένοι σαν γροθιά. «Είμαστε 4 αδέλφια και πολύ αγαπημένα. Είμαστε ο ένας, η δύναμη του άλλου».
Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε από το να νιώσει θυμό και να επαναστατήσει. «Θύμωσα με τον πατέρα μου όταν έγινε αυτό με τη μητέρα μου κι έκανα επανάσταση. Πήγα μαζί της στο Λονδίνο, όσο έκανε θεραπεία, γιατί ένιωθα πως θα πεθάνει. Ήξερα πως είναι οι τελευταίες μου στιγμές μαζί της. Με έβαλε να της υποσχεθώ πως θα είμαι εντάξει και δίπλα στα αδέλφια μου».
Όταν επέστρεψε, η σχέση του με τον πατέρα του είχε βαθύ ρήγμα. «Του έλεγα σε μισώ. Μου έλεγε πως όταν φτάσω στην ηλικία του θα το καταλάβω».
Μια σχέση που πέρασε από τη σύγκρουση στην κατανόηση
Παρά την ένταση, τα τελευταία χρόνια πριν φύγει από τη ζωή ο πατέρας του, οι δυο τους ήρθαν κοντά. «Μιλούσαμε πολύ ανοιχτά για όλα. Δεν έχω αφήσει τίποτα μέσα μου, τα είπαμε όλα. Έφυγε πολύ ωραία».
Η ζωή χωρίς παιδικότητα και η “δεύτερη εφηβεία”
Ο Ανδρέας είχε μιλήσει ξανά για την απώλεια της μητέρας του και τη δύσκολη παιδική του ηλικία, σε συνέντευξή του το 2012: «Με ρωτάς για το πότε ένιωσα ότι χάθηκε η εποχή της αθωότητας. Νιώθω, λοιπόν, ότι δεν ήμουν ποτέ σε φάση αθωότητας».
Όπως εξηγεί, από μικρός ήταν αναγκασμένος να είναι υπεύθυνος και ώριμος. «Από τότε που με θυμάμαι, έκανα σχέδια και είχα στόχους. Την εφηβεία μου δεν την έχω ζήσει ακόμη. Από μικρό παιδί έπρεπε να είμαι υπεύθυνος για τον εαυτό μου και τα αδέλφια μου, να πάρω σωστές αποφάσεις, να φροντίσω για όλους, να τρέξω».
Ίσως, λέει, σήμερα ζει την «δεύτερη» εφηβεία του μέσα από τη δουλειά: «Ίσως τώρα να περνάω μια εφηβεία, μέσα από τον ενθουσιασμό μου για τη δουλειά, αφού κάνω σαν παιδί. Την ίδια στιγμή, όμως, μπορεί και να έχω την ωριμότητα 50άρη».
Η επανάσταση και η συγχώρεση
Η μεγάλη αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ήταν περίπου 10 ετών: «Ένιωθα ότι “φεύγει” η μαμά και μου αφήνει μια ευθύνη. Στα 13 μου, ήθελα να φύγω από το σπίτι».
Η σχέση του με τον πατέρα του πέρασε και τότε μεγάλη κρίση. «Ήμουν και στα μαχαίρια με τον πατέρα μου για ένα μεγάλο διάστημα. Τότε ήταν που έκανα την επανάστασή μου. Του πήγαινα κόντρα, θεωρώντας τον υπεύθυνο για ό,τι μας συνέβαινε. Για πολλά χρόνια τον κατηγορούσα για την απώλεια της μητέρας μου, αφού έφερε την ασθένεια στο σπίτι».
Κι όμως, όπως λέει, ο πατέρας του τους αγαπούσε βαθιά. «Εκείνος μας λάτρευε, μας υπεραγαπούσε. Εγώ είχα το πρόβλημα απέναντί του».
Η συμφιλίωση ήρθε στα 20 του. «Όταν έφτασα στα 20, τον συγχώρησα και έφτιαξε η σχέση μας, γιατί σε αυτήν πλέον την ηλικία συνειδητοποιείς ότι όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος. Μόνο τότε κατάλαβα πόσο εύκολο είναι το λάθος. Πάντα, όταν συζητούσαμε, μου έλεγε “Ανδρέα, θα φτάσεις 20 χρόνων και θα καταλάβεις”. Πράγματι, έτσι ήταν».
Η κληρονομιά ενός ψαρά
Ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή το 2013. Ο Γεωργίου μιλά με αγάπη και θαυμασμό για εκείνον: «Ψαράς, αλλά σοφός! Περπατημένος άνθρωπος. Σκέψου ότι έφυγε από ένα ψαροχώρι της Κύπρου και τα κατάφερε στο Λονδίνο».
Δείτε και αυτά